ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΠΛΑΚΙΔΙΑ: Τα κεραμικά πλακάκια (ή πλακίδια) είναι τεχνητό υλικό, με πρώτη ύλη τον πηλό που χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα έως σήμερα για την επένδυση δαπέδων, τοίχων αλλά και για διακόσμηση.  Είναι άγνωστο πότε ο άνθρωπος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά κεραμικά πλακάκια.  Επιφάνειες στρωμένες με κεραμικά πλακάκια έχουν βρεθεί σε πυραμίδες, στη αρχαία Βαβυλώνα με περίτεχνες παραστάσεις και χρώματα και σε όλες τις αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές πόλεις.  Κατά τον Μεσαίωνα ευρεία χρήση είχαν στα Ισλαμικά κράτη, κυρίως στην Περσία και Συρία, με περίτεχνες διακοσμήσεις.  Πρώτοι τα έφεραν και τα διέδωσαν στην Ευρώπη οι Μαυριτανοί κατακτητές της Ισπανίας.  Σε γενική χρήση πρώτα χρησιμοποιήθηκαν στην Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία και σήμερα σε όλο σχεδόν τον κόσμο.  Τον 15ο αιώνα πλακάκια με κέντρο παραγωγής την Σεβίλλη εξάγονταν στην Βρετανία και στην Ιταλία.  Στην Ιταλία διασώζονται και σήμερα κτίρια στη Νάπολη και Γένοβα διακοσμημένα με κεραμικά της Σεβίλλης.  Το 1840 αναφέρεται η ευρεία χρήση τους στην πλακόστρωση δαπέδων σπιτιών στην νότιο Ισπανία με κέντρο κατασκευής τους την Ανδαλουσία και για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε μηχανικός τρόπος.  Το 1888 παρουσιάστηκαν στην διεθνή έκθεση της Βαρκελώνης.  Το 1980 στην Ιταλία εμφανίστηκε μια νέα μέθοδος κατασκευής και ψησίματος, η MONOCOTTURA όπως λέγεται, που έφερε επανάσταση στο χώρο.  Με την μέθοδο αυτή ο άργιλος και ο πηλός ψήνονταν μαζί ταυτόχρονα μειώνοντας τον χρόνο παρασκευής και κάνοντας τα ποιο ανθεκτικά.  Επίσης μειώθηκε το κόστος παραγωγής και κατασκευής δίνοντας την δυνατότητα για πώλησης τους σε πιο προσιτές τιμές.  Τα πρώτα πλακάκια ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι, κατασκευάζονταν από πηλό και ψήνονταν στο ήλιο ή ψήνονταν σε φωτιά και κόβονταν επίσης με το χέρι.  Σήμερα χρησιμοποιούνται ευρέως εξαιτίας των πολύ καλών τεχνικών χαρακτηριστικών τους της εύκολης τοποθέτησης τους σε σχέση με το μάρμαρο αλλά και λόγω του χαμηλότερου κόστους από αυτό.  Κατασκευάζονται σε πολλές διαστάσεις (έως και 120x180cm) και χρώματα.  Είναι ανθεκτικά σε όλες τις καιρικές συνθήκες και χρησιμοποιούνται στην πλακόστρωση δαπέδων εσωτερικών χώρων, στη πλακόστρωση πεζοδρομίων, επένδυση μπάνιων, κουζινών αλλά και τοίχων σαν διακοσμητικά.  Τα κεραμικά πλακάκια χωρίζονται σε αυτά που είναι επικαλυμμένα με πορσελάνη (smaltato)και είναι πιο γυαλιστερά.  Σε αυτά που δεν έχουν επικάλυψη πορσελάνης, τα ματ όπως λέγονται, και σε πλακάκια εξωτερικών χώρων με ανάγλυφη όψη (strutturato – grip – bocciardato)για να μην γλιστράει.  Ανάλογα με την χρήση που προορίζονται έχουν διαφορετικό πάχος (spessore)και αντοχή.  Η πρώτη ύλη σήμερα είναι ο πηλός που ψήνεται σε υψηλές θερμοκρασίες και υγρή άργιλος, ο χρωματισμός του και όλη η κατασκευή τους γίνεται με μηχανικό τρόπο.  Τεχνικά η UNI καθορίσει το κεραμικό πλακάκι που έχει συντελεστή απορρόφησης του νερού σε λιγότερο από 0,5% (UNI EN ISO 176 BI)    (πηγή Wikipedia.org)

MONOCOTTURA:  Το 1980 στην Ιταλία εμφανίστηκε μια νέα μέθοδος κατασκευής και ψησίματος, η MONOCOTTURA όπως λέγεται, που έφερε επανάσταση στο χώρο.  Με την μέθοδο αυτή ο άργιλος και ο πηλός ψήνονταν μαζί ταυτόχρονα μειώνοντας τον χρόνο παρασκευής και κάνοντας τα ποιο ανθεκτικά.  Επίσης μειώθηκε το κόστος παραγωγής και κατασκευής δίνοντας την δυνατότητα για πώλησης τους σε πιο προσιτές τιμές.  Τα πρώτα πλακάκια ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι, κατασκευάζονταν από πηλό και ψήνονταν στο ήλιο ή ψήνονταν σε φωτιά και κόβονταν επίσης με το χέρι.  Σήμερα χρησιμοποιούνται ευρέως εξαιτίας της εύκολης τοποθέτησης τους σε σχέση με το μάρμαρο και για λόγους οικονομίας αφού η τιμή πώλησης τους είναι πολύ χαμηλή από αυτή του μαρμάρου.  Κατασκευάζονται σε πολλές διαστάσεις και χρώματα.  Είναι ανθεκτικά σε όλες τις καιρικές συνθήκες και χρησιμοποιούνται στην πλακόστρωση δαπέδων εσωτερικών χώρων, στη πλακόστρωση πεζοδρομίων, επένδυση μπάνιων, κουζινών αλλά και τοίχων σαν διακοσμητικά.  Τα κεραμικά πλακάκια χωρίζονται σε αυτά που είναι επικαλυμμένα με πορσελάνη και είναι πιο γυαλιστερά. Σε αυτά που δεν έχουν επικάλυψη πορσελάνης, τα ματ όπως λέγονται, και σε πλακάκια εξωτερικών χώρων με ανάγλυφη όψη για να μην γλιστράει.  Ανάλογα με την χρήση που προορίζονται έχουν διαφορετικό πάχος και αντοχή.  Η πρώτη ύλη σήμερα είναι ο πηλός που ψήνεται σε υψηλές θερμοκρασίες και υγρή άργιλος, ο χρωματισμός του και όλη η κατασκευή τους γίνεται με μηχανικό τρόπο. Η κατασκευή τους σήμερα γίνεται με τον εξής τρόπο: αρχικά χύνονται τα υλικά σε υγρή μορφή σε καλούπια και αποξηραίνονται, μετά γίνεται η επικάλυψη τους και μπαίνουν σε κλιβάνους όπου ψήνονται σε θερμοκρασίες 2.000 βαθμών και πάνω.  (πηγή Wikipedia.org)

BICOTTURA:  Ο όρος αναφέρεται στην τεχνική παραγωγής κεραμικών πλακιδίων.  Τα πλακάκια που χαρακτηρίζονται από αυτόν τον όρο έχουν παραχθεί με διπλό ψήσιμο.  Σε πρώτη φάση ψήνεται το μπισκότο του πλακιδίου και αφού γίνει η επισμάλτωση ψήνεται ξανά για να λιώσει η πούδρα του σμάλτου και να υαλοποιηθεί. (πηγή Wikipedia.org)

FULL BODY:  Στα πλακίδια ο όρος αναφέρεται στην ενιαία μάζα του υλικού.  Ο συγκεκριμένος τρόπος κατασκευής προσδίδει στα πλακίδια υψηλές αντοχές και μηχανικές ιδιότητες.  Το πρεσάρισμα της μάζας του πλακιδίου πραγματοποιείται σε πολύ υψηλές πιέσεις και το ψήσιμο αυτής σε θερμοκρασίες που πολλές φορές υπερβαίνουν τους 1700°C.

GRES PORCELLANATO:  Τα πλακίδια πορσελάνης (γρανιτοπλακίδια) παράγονται με τη διαδικασία της συσσωμάτωσης της κεραμικής αργίλου, με άστριο, καολίνης και χαλαζιακή άμμο.  Οι πρώτες ύλες πρώτα συνθλίβονται, κοκκομετρούνται μετατρέπονται πρώτα σε πολτό και συμπιέζονται με πρέσες υψηλής πίεσης.  Ακολουθεί το ψήσιμο το οποίο πραγματοποιείται σε θερμοκρασία άνω των 1250°C σε φούρνους μήκους μέχρι 140m, όπου η πρώτη ύλη σταδιακά έρχεται στη μέγιστη θερμοκρασία, διατηρείται εκεί για περίπου 25-30 λεπτά, και σταδιακά πάντα ψύχεται σε θερμοκρασία δωματίου.  Η διαδικασία ψησίματος προκαλεί την υαλοποίηση της μάζας, αποδίδοντας τα τυπικά χαρακτηριστικά της δύναμης, στεγανότητας και μακροζωίας.  Κατά τη διάρκεια του ψησίματος, διάφορες παραμορφώσεις συμβαίνουν.  Η συρρίκνωση του μεγέθους μετά το ψήσιμο μπορεί να φτάσει και το 7%, για τις πολύ μεγάλες διαστάσεις (60x60cm, 120x120cm) συνήθως προσαρμόζεται μετά το ψήσιμο.  Μετά το ψήσιμο, τα πλακίδια περνούν από ποιοτικό έλεγχο και χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το ποσοστό των ελαττωματικών, το διαμέτρημα και τον τόνο.  Το υλικό που δεν συμμορφώνεται πλήρως με τις παραμέτρους που υπαγορεύεται από την UNI κατατάσσεται σε (εμπορική, 2η, 3η διαλογή, κλπ.).  Με τις υπάρχουσες τεχνολογίες παραγωγής μπορούν να παραχθούν πλακάκια με μεγέθη που κυμαίνονται από 5x5cm έως και 180x180cm, με πάχος από 3 έως 22mm.  (πηγή Wikipedia.org)

Α’ ΔΙΑΛΟΓΗ:  Α’ διαλογή ονομάζουμε την καλύτερη δυνατή ποιότητα κατά την διάρκεια παραγωγής ενός πλακιδίου η οποία υπόκειται σε διεθνή πρότυπα κατά UNI, ISO, DIN.  Με βάση αυτά τα διεθνή πρότυπα κατηγοριοποιούνται τα πλακίδια και οριοθετούνται οι αποκλίσεις κατά την διαδικασία παραγωγής.  Όταν οι αποκλίσεις είναι μεγαλύτερες από τις επιτρεπόμενες τότε και ανάλογα με την έκταση και το ποσοστό αυτών των αποκλίσεων το υλικό εμπίπτει σε άλλη κατηγορία ποιότητας χαμηλότερη από την Α’.  Ως τέτοιες αναφέρουμε την εμπορική διαλογή, Β’, C’ κλπ.

PASTA COLORATA:  Το μείγμα της πορσελάνης, μπορεί επίσης να είναι χρωματισμένο στη φάση της πολτοποίησης και έτσι το τελικό προϊόν ονομάζεται pasta colorata με εξαιρετικά χαρακτηριστικά τόσο για ιδιωτική χρήση, όσο και για δημόσια χρήση.

RETTIFICATO:  Τεχνική επεξεργασία η οποία εφαρμόζεται μετά την παραγωγή του πλακιδίου στις ακμές του και έχει ως σκοπό την ελαχιστοποίηση των ανοχών των διαστάσεων του.  Κατά την επεξεργασία αυτή το πλακάκι κόβεται (ξυρίζεται) κάθετα σε όλες του τις πλευρές κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την δυνατότητα τοποθέτησης του χωρίς αρμό.  Οι επιφάνειες στις οποίες τοποθετούνται ρετιφικάτα πλακίδια δίνουν ενιαίο και ομοιογενές αποτέλεσμά.  Έτσι γίνεται δυνατή η χρήση μεγάλων ή πολύ μεγάλων διαστάσεων πλακιδίων σε μικρές επιφάνειες με σημαντική αναβάθμιση της αισθητικής των χώρων αυτών.

ΤΕΧΝΟΓΡΑΝΙΤΗΣ:  Ο Τεχνογρανίτης ή Τεχνητός γρανίτης είναι συνθετικό χαλαζιακό πέτρωμα που χρησιμοποιείται σαν διακοσμητικό υλικό σε οικοδομές.  Ο τεχνογρανίτης κατασκευάζεται με τα ίδια υλικά με το τεχνομάρμαρο, δηλαδή είναι εμφανές έγχρωμο κονίαμα ενισχυμένο με πολυεστερικές ρητίνες.  Έχει μεγάλη σκληρότητα και είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός, με ελάχιστη απορροφητικότητα, ενώ δεν χρειάζεται την συντήρηση ενός φυσικού υλικού. Σε σχέση με το τεχνητό μάρμαρο παράγεται σε πλάκες συγκεκριμένων διαστάσεων, όχι σε όγκους και σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων.  Χρησιμοποιείται σε οικοδομές κυρίως σε επένδυση τοίχων, σε κουζίνες, τζάκια και σπανίως επίστρωση δαπέδων. (πηγή Wikipedia.org)

ΓΡΑΝΙΤΗΣ:  Ο Γρανίτης είναι ένα διαδεδομένο, φυσικό πυριγενές, πλουτώνιο πέτρωμα με κοκκώδη ιστό και όξινη σύσταση με μεγάλη σκληρότητα.  Ανήκει στα πλουτώνια πυριγενή πετρώματα επειδή δημιουργήθηκε από την στερεοποίηση και κρυστάλλωση του μάγματος στο εσωτερικό του φλοιού σε μεγάλο βάθος, γι’ αυτό διαθέτει ολοκρυσταλλικό, κοκκώδη ιστό.  Το όνομά του μάλιστα προέρχεται από την λατινική λέξη granum, δηλαδή κόκκος και οφείλεται στην κοκκώδη υφή του.  Ένα πλουτώνιο πέτρωμα, για να χαρακτηριστεί ως γρανίτης, πρέπει υποχρεωτικά να περιέχει αστρίους, (αλκαλικούς αστρίους και πλαγιόκλαστα) και χαλαζία, συνήθως όμως, εκτός από τα υποχρεωτικά συστατικά, οι γρανίτες περιέχουν σιδηρομαγνησιούχα ορυκτά, (μαρμαρυγίες, αμφιβόλους, πυροξένους κ.α.) και σύνδρομα, (ζιρκόνια, απατίτη, τιτανίτη κλπ.).  Η σύστασή του καθορίζει και το χρώμα του. Χρησιμοποιείται κυρίως ως διακοσμητικό υλικό σε κτήρια. (πηγή Wikipedia.org)

Ο ΟΡΟΣ ΓΡΑΝΙΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΧΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΛΑΚΑΚΙΑ ΝΕΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΛΩΘΕΙ Η ΥΨΗΛΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΥΛΙΚΟ.  ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΛΑΚΙΔΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΟΣ GRESPORCELLANATO.